Opeens zie ik wat er in de spreekkamer gebeurde. In plaats van loslaten was ik bezig om oude patronen en oude overtuigingen vast te houden. Het was alsof ik met al ‘mijn gedoe’ de werkelijke boodschap niet binnen wilde laten komen. Alsof ik niet wilde horen wat ze zei.
Een aantal weken geleden had ik een afspraak bij de Dermatoloog in het Ziekenhuis. Ik had al een hele poos last van vervelende plekjes op de huid. Plekjes die met de zalfjes, voorgeschreven door mijn huisarts, niet wilden wegtrekken. Omdat ik er niet te lang mee door wilde blijven lopen vroeg ik een verwijzing naar de specialist. Toen ik bij haar was en de plekjes aan haar liet zien zei ze meteen: “Ik zie het al….Stress”
Stress
Ik keek haar aan en begon te lachen. Stress? Ik? Hoezo? Ik doe toch geen dingen die ik niet wil? Ze gaf meteen eerlijk toe dat ze eigenlijk niets voor me kon doen. “Ik kan je een recept geven voor een zalf, maar dat neemt de oorzaak…stress….niet weg” Ik merkte dat ik in de eerste instantie teleurgesteld was. “Kom ik bij een specialist op het gebied van huidproblemen en dan krijg ik te horen dat ze me niet kan helpen!” Wat had ik verwacht? Wel…..ze is specialist….ze zou me toch moeten kunnen helpen?
Masker
Terwijl ik nog bij haar in de spreekkamer zit merk ik bij mezelf dat ik in een soort weerstand schiet. Ik vertel haar dat ik me niet kan voorstellen dat het alleen maar van de stress komt. Ja…..ik weet dat ik het druk heb gehad in de afgelopen periode en dat ik het lastig vind om mezelf te begrenzen. En ik ben aan het afstuderen. Maar ik doe alleen maar dingen die ik echt wil doen. Dat is toch geen echte stress? Ik herken meteen de weerstand en de manier waarop deze weerstand zich naar buiten toe laat zien. Ik heb de neiging om een serieuze discussie aan te gaan met de specialist en haar ervan te overtuigen dat het niet alleen maar kan liggen aan de Stress! In psychosynthese termen zou je kunnen zeggen dat ik letterlijk word overgenomen door een aantal ‘subpersonen’ of maskers die ik opzet om te ‘dealen’ met deze situatie. Ik red me er wel uit!!
Loslaten
Toch besluit ik de discussie niet aan te gaan. Ik zie dat de specialist het ook nog eens erg druk heeft en ik ben waarschijnlijk niet de eerste die meteen in de ontkenning schiet. Ik laat het los…. Ik bedank haar voor de tijd en neem afscheid. Ik loop enigszins teleurgesteld en verward door de grote gangen van het ziekenhuis onderweg naar mijn fiets. Op de fiets maakt de teleurstelling en de verwarring ruimte voor bewust worden van wat er is gebeurd. Het is alsof de frisse buitenwind even alle ‘bewolking’ van de innerlijke onrust wegwaait zodat er ruimte is voor wat er werkelijk is gebeurd.
Vasthouden
Opeens zie ik wat er in de spreekkamer gebeurde. In plaats van loslaten was ik bezig om oude patronen en oude overtuigingen vast te houden. Het was alsof ik met al ‘mijn gedoe’ de werkelijk boodschap niet binnen wilde laten komen. Alsof ik niet wilde horen wat ze zei. Ze had gezegd: “Ik zie het al…Stress”. Maar wat ik onbewust hoorde was: “Je gaat je grens over. Je moet jezelf begrenzen” “Je vraagt; of ik voor je zorg maar je moet voor jezelf gaan zorgen” Opeens weet ik dat het gaat over het nemen van mijn eigen verantwoordelijkheid.
Autoriteit
Ik had de autoriteit buiten mezelf gelegd. Eerst bij de huisarts en toen die niet voldeed, aan de specialist. Opeens herkende ik de ‘rode draad’ die er lang in mijn leven doorheen is geweven. De rode draad van de autoriteit buiten mezelf leggen zodat ik me zelf niet verantwoordelijk hoef te voelen en verantwoordelijkheid hoef te nemen. Want dat is lange tijd bedreigend en onveilig geweest. Als kind heb ik ooit ergens de verantwoordelijkheid voor mezelf weggegeven. Ik heb me daar min of meer afhankelijk gemaakt van de goede wil en zorg van de ander. Maar nu komt deze rode draad in het bewustzijn, steeds vaker en steeds sterker. Ik zie wat er gebeurt en dat is enerzijds geweldig en anderzijds is het nog steeds ongemakkelijk en lastig. Het betekent namelijk dat ik een keuze heb, kan kiezen om zelf verantwoordelijkheid te nemen.
Verantwoordelijkheid nemen
Ik fiets naar huis en dezelfde wind die alle onrust en verwarring heeft weggevaagd brengt ruimte voor nieuwe keuzen die ik kan maken. Nu de weerstand weg is lukt het me om te zien waar ik mijn grenzen de afgelopen periode onvoldoende heb aangegeven en waar ik teveel inspanningen heb geleverd en mezelf onvoldoende ontspanning heb toegelaten. Ik herinner me de gesprekken met mijn leertherapeut waar ik de afgelopen periode al had besproken, hoe ik mezelf beter zou kunnen begrenzen in mijn studie en het werk. De antwoorden en de oplossingen waren er al. Ik kon ze alleen nog niet toelaten. Maar nu wel. (Vaak is er een prikkel van buitenaf nodig om bij je/mezelf op de deur te kloppen)
Begrenzen en de autoriteit terugnemen
Thuis pak ik de telefoon en bel de eigenaar van de praktijkruimte. Ik bespreek met haar de mogelijkheden om twee vaste dagdelen de ruimte te huren zodat ik mijn werk in de praktijk kan begrenzen. Het is mogelijk en de volgende dag is er een contract voor twee dagdelen per week. Meteen voel ik ruimte en een soort opluchting. Ik heb grenzen aangegeven. Ik liet cliënten vaak bepalen wanneer ze de afspraak wilden maken en ik was afhankelijk van losse uren tussen de collega’s door in de praktijk. Het is nu helder. Ik werk twee dagdelen in de praktijk en dat is de begrenzing die nodig bleek te zijn. Als er geen eigen autoriteit (eigen wil) is die deze beslissing gaat nemen dan worden de grenzen door mijn omgeving bepaald.
Spannend
Het is een voorbeeld hoe stress kan binnenstromen wanneer er geen grenzen worden gesteld. Een voorbeeld hoe hardnekkig het ego protesteert tegen verandering en verantwoordelijkheid nemen. Vooral wanneer deze verandering en verantwoordelijkheid ook nog eens eng is. Want het is ook best spannend om als beginnend therapeut een vast huurcontract af te sluiten zonder de garantie dat alle uren worden gevuld.
Vertrouwen
Toch weet ik inmiddels uit ervaring dat wanneer je je eigen autoriteit weer toe-eigent, los laat wat los gelaten moet worden en vast houdt wat je vast moet houden, er naast de spanning en de angst ook vertrouwen is. Dat komt niet….dat is er al! Want een keuze die je kunt maken vanuit een bewustzijn dicht bij je hart en bij je buik, is een keuze die je mag vertrouwen omdat deze komt van….jou Zelf.
Hoofd, hart en buik
En dat is nu net waar we vaak de meeste moeite mee hebben. Ons hoofd, ons hart en onze buik met elkaar verbinden. Dan gaan de verschillende delen in onszelf, de overlever, de overtuiger, de gekwetste, …enz een eigen leven leiden. Dan ben je aan het overleven inplaats van voluit leven.
Ga de confrontatie aan
Wil jij net als mij de confrontatie aangaan met jezelf en je bewust worden waar jij jezelf belemmert om je eigen grenzen aan te geven zodat de stress zich blijft ophopen in je lijf en leven? Wil je ook onderzoeken wat er nodig is om te voelen waar je blij van wordt en durven voelen wat je los mag laten? Wees dan welkom in de Praktijk en maak vrijblijvend een afspraak om te kijken of psychosynthese begeleiding iets voor jou kan betekenen. Ik kan je niet beloven dat het niet spannend wordt of dat het niet pijnlijk zal zijn omdat je misschien iets moet loslaten. Wel kan ik je beloven dat het terugnemen van de regie in je eigen leven je weer brengt bij je eigen kracht en eigen-wijsheid. En wanneer je daar op bent aangesloten, is er vertrouwen. Namelijk in en vanuit jezelf!
Maak meteen een afspraak en meldt je aan voor de nieuwsbrief zodat je op de hoogte blijft van het aanbod van de praktijk én je ontvang de blog artikelen in je mailbox
