Vandaag is zo’n dag, dat mijn handen uitvoering geven aan mijn verlangen. Verlangen naar buiten, verlangen naar het creëren van orde en rust.
Aarden
Het weer is heerlijk. Warm, maar niet te warm. Heerlijk om buiten bezig te zijn in onze tuin. Terwijl ik aan het wieden ben en op mijn knieën langzaam tussen de moestuin-bedden, knietje voor knietje vooruit kruip en het onkruid stuk voor stuk met mijn handen en een handwieder wegtrek, ben ik enerzijds met mijn handen in de aarde aan het werk en anderzijds met mijn gedachten in de wereld van de verbeelding.
Verbeelding
Zo gaat dat vaak bij mij. Misschien herken je dat wel. Voor me ligt het kleine paadje tussen de twee moestuin-bedden waarvan ik me had voorgenomen dat ze net als de bedden vrij van onkruid moeten zijn. Maar tussen al het kleine onkruid van de verschillende grassoorten en andere door mij niet toegestane ‘onkruiden’, staan her en der jonge plantjes van de ‘Cosmea’ die in hun zaaddoosje de winter hebben overleefd en net hun worteltjes stevig in de grond hebben verankerd met de bedoeling om hier op deze plek hun leven door te brengen.
Mysterie
Op dat moment is het net alsof ik even vanaf een afstandje naar me zelf kan kijken. Op mijn knieën op de grond, enerzijds vastbesloten om de moestuin-bedden netjes op orde te brengen en al het onkruid en andere niet bedoelde ‘onkruiden’ te verwijderden en anderzijds verzonken in mijn gedachtenwereld en de wereld van de verbeelding. Uit ontzag voor het mysterie van de natuur geknield.
Verzonken in deze twee werelden wordt ik geconfronteerd met de kracht van het kiezen. Wat bepaald mijn keuze?
Ik voel opeens een soort medeleven met de jonge Cosmea die na een lange winter in de donkere aarde zich eindelijk opmaken voor een nieuw leven….tussen ‘mijn’ moestuin-bedden.
Ik kijk op en zie in het bed naast me, waar ik een aantal weken geleden de ‘Frieslanders’ heb gepoot, een jonge Frieslander naast een ‘Afrikaantje’ die de winter ook heeft overleefd.
Overwegen en kiezen
En ik vraag me af: Kan een Afrikaantje naast een Frieslander opgroeien….en kunnen de jonge zaailingen van de Cosmea die straks prachtig gaan bloeien tussen mijn moestuin-bedden opgroeien? Het is allemaal niet zoals ik het had bedoeld. En toch is er iets wat maakt dat ik mijn bedoelingen aan het overwegen ben.
Ik realiseer me opeens hoe deze beelden van het leven en werken op de tuin voor mij als een metafoor werken voor de keuzen die ik maak ik mijn leven.
Hoe netjes en geordend wil ik het eigenlijk hebben en hoe ga ik om met gebeurtenissen in het leven die ik niet had bedoeld maar die er gewoon zijn omdat ze er zijn. En welke vooroordelen, overtuigingen en opvattingen kleuren de keuzes die ik maak in mijn leven.
Tuin als metafoor
Als ik alles blijf doen zoals ik het heb gedaan zal alles blijven zoals ik het doe. Opeens voel ik de uitdaging om het eens anders te doen. Waarom zou er geen Afrikaantje naast een Frieslander kunnen staan? Waarom geen prachtige bloeiende Cosmea tussen mijn moestuin-bedden?
Ik voel een lichte tinteling in mijn lichaam. Wat is dat? Hoort dat bij het loslaten? Ik geloof het wel! Loslaten van oude overtuigingen is spannend. Iets anders doen dan wat je gewend bent is spannend. En……het is leuk.
Het geeft ruimte voor ontspanning. Ruimte om het perspectief te verplaatsen waardoor er opeens andere mogelijkheden ontstaan die je niet voor mogelijk had gehouden. Dat er straks prachtige bloemen bloeien op een plek die ik niet had bedoeld.
Deze beelden kunnen als metafoor een prachtige ondersteuning zijn bij het leren doorgronden van je eigen binnenwereld en hoe je vanuit deze binnenwereld reageert op de buitenwereld. En hoe de buitenwereld een afspiegeling is van jouw binnenwereld. En natuurlijk zijn het metaforen en moet je de werkelijkheid niet verwarren met de werkelijkheid van de verbeelding. Want tuinieren betekent nu eenmaal ook dat er soms gesnoeid of gewied wordt op plekken die de natuur vanuit zichzelf niet heeft bedoeld. We mogen als een soort rentmeester de natuur beheren, er van genieten en ervan leven. Wij zijn natuur. En…we zijn meer dan dat.
Kracht van de verbeelding
We moeten de kracht van de verbeelding niet onderschatten. Het beeld is de motor in het proces van scheppen. Elke handeling en keuze ontstaat uit de verbeelding. Ik ben ervan overtuigd dat, zoals de bedoeling van de plant in het zaad besloten ligt en wacht om te ontkiemen en tot groei te komen, ook onze bedoeling in onszelf besloten ligt en wacht om door onszelf gewekt te worden. Een bedoeling die geleefd wil worden. Tot bloei wil komen.
En in ons leven zullen we net als de plant afhankelijk zijn van de plek waar we kunnen aarden en tot bloei kunnen komen.
Quote Roberto Assagioli
Onlangs las ik een mooie quote op de pagina van het Instituut voor Psychosynthese te Hilversum van Roberto Assagioli, grondlegger van de Psychosynthese:
“Een Psychosynthese begeleider valt te vergelijken met een hovenier, die de grond voorbereidt, een goede meststof uitzoekt en dan met veel zorg het zaad op het juiste moment in de grond brengt. Hij zet niet de bladeren aan de stengel, nog hangt hij er de bloemen aan; hij bereidt liefdevol de grond voor, opdat het zaad kan groeien volgens zijn eigen natuur.”
Je bent van harte welkom in de Praktijk voor Psychosynthese Amsterdam om onder begeleiding jouw binnenwereld te onderzoeken. Onderzoeken welke plek jij nodig hebt om je te kunnen ontwikkelen en tot bloei te komen.
Onderzoeken welke overtuigingen en opvattingen je daarbij ondersteunen of belemmeren.
