Als de ziel iets wil ervaren, werpt ze een beeld van die ervaring voor zich uit om vervolgens haar eigen beeld binnen te gaan.

Meister Eckhart

Een witte katoenen luier

Ik herinner me dat ik een jaar of vier, vijf was. Mijn nichtje die iets jonger was, had een setje waar je ‘doktertje’ mee kon spelen. Er waren een aantal attributen in dat setje die me enorm aanspraken. Een rood koffertje met een wit kruis erop, een stethoscoop, plastic spuitjes waar je mee kon ‘prikken’ en een verpleegsters schortje. Wat me het meest fascineerde was het witte verpleegsterskapje met een rood kruis in het midden. Ik speelde het liefste de verpleegster waardoor de rol van dokter vanzelfsprekend overbleef voor mijn nichtje. Thuis had ik niet zo’n setje om mee te spelen. Om dan toch in de rol van de verpleegster te kunnen stappen, maakte ik van een witte katoenen luier, zelf een verpleegsterskapje.

Het beeld als drager van het verlangen

Op het moment dat ik het kapje of de ‘luier’ op mijn hoofd zette, was het alsof ik opeens in een andere realiteit belandde. Het beeld werd even werkelijkheid. Ik voelde me opeens anders en gedroeg me ook anders. Het was alsof het beeld, mijn fantasie, even werkelijkheid was geworden. Tastbaar en voelbaar. Nu pas kan ik zien hoe ik als kind deze wereld van beelden van een mogelijke toekomst, in mij droeg, die vervolgens rustig lag te wachten om ‘geboren’ te worden.

Het beeld van de verpleegkundige

Jaren later toen ik mijn eerste opleidings- en beroepskeuze moest maken, wist ik dat ik in de zorg wilde gaan werken. De beelden uit mijn kindertijd waren nog steeds als een soort onbewuste ‘zwangerschap’ aanwezig. Ik was 15 toen ik mijn eerste werkervaringen had in de zorg. Ik werkte in de weekenden en in de vakantieperiodes in een verzorgingshuis. Ik maakte daar kennis met het werken in de zorg. Het was een kleine zorg-instelling met een huiselijke sfeer. Ik wist meteen dat dit eenplek was waar ik zou willen werken. Het verpleegsterskapje uit mijn kindertijd bleek nog steeds als een onbewuste ‘drive’ te functioneren. In het verzorgingshuis werkte maar één ‘echte’ verpleegkundige die naast de verpleegkundige taken ook leiding gaf aan het zorg personeel. Zij leefde op dat moment een deel van mijn verlangen. Een deel van mijn beeld werd in haar functie in deze organisatie zichtbaar. Dat wilde ik ook!

Mijn ‘attributen’ als verpleegkundige

Het verlangen wordt manifest

Het duurde vervolgens nog jaren van opleiding en werkervaring in een algemeen ziekenhuis als verpleegkundige, toen ik op mijn 24 ste ging werken als waarnemend en twee jaar later als hoofd verpleging en verzorging in een verzorgingshuis. Mijn verlangen van de inmiddels ‘voldragen’ innerlijke beelden, waren manifest geworden. Ik was uiteindelijk mijn eigen beeld binnengegaan en gaan leven.

Psychologische wetten

Ik ben inmiddels bijna 60 en dit proces van ‘wens naar werkelijkheid’ heeft zich meerdere malen voltrokken in mijn leven. Natuurlijk was ik me dat niet altijd bewust en heb ik mezelf waarschijnlijk ook heel vaak tegengewerkt. Er zijn momenten geweest dat de angst groter was dan het verlangen. De psychologische wetten die in dit proces werkzaam zijn, maken geen onderscheid tussen angst en verlangen. We creëeren de werkelijkheid waar we ons mee verbinden, bewust of onbewust. Het wil niet zeggen dat we de werkelijkheid naar onze hand kunnen zetten en dat er geen ongewilde ervaringen meer zullen zijn. We kunnen er wel meer bewustzijn naar toe brengen en er mee leren samenwerken. Dan worden we mede-scheppers van onze werkelijkheid.

Wet 1 Beelden of mentale afbeeldingen en ideeën hebben de neiging om de daarmee overeenkomende fysieke omstandigheden en uiterlijke handelingen voort te brengen.

Wet 2 Houdingen, bewegingen en handelingen hebben de neiging overeenkomende beelden op te roepen; deze roepen (overeenkomstig de volgende wet) op hun beurt overeenkomende emoties en gevoelens op, en verstreken deze.

Uit: Over de wil, Sturend mechanisme in het menselijk handelen, Roberto Assagioli.

Het beeld van de therapeut

Tijdens mijn persoonlijke en professionele leerroute in Psychosynthese heb ik veel deelgenomen aan groepsprocessen. Van 2009 tot 2015 maakte ik kennis met de psychosynthese groepstherapie. De psychosynthese therapeut die deze groepen begeleide droeg geen ‘therapeuten uniform’, speld of ander attribuut. Maar toch was er iets wat hij, net als de verpleegkundige in het verzorgingshuis, voor mij verbeeldde. Een verlangen om net als hem met groepen te kunnen werken en een veilige en vertrouwde omgeving te creëeren waarin deelnemers in hun eigen tijd en en tempo zichtbaar mogen worden aan zichzelf en aan elkaar. Zichtbaar worden in de eigen kracht en kwetsbaarheid. Op dat moment werden er bij mij de beelden aangemaakt die de dragers werden voor de jaren die volgden.

De kracht van de verbeelding in Psychosynthese

Achteraf kan ik zien hoe ik telkens (onbewust) een beeld van mijn verlangen in de toekomst heb geworpen om het vervolgens binnen te gaan en stap voor stap nieuwe ervaringen toe te laten. Ik rondde mijn groepstherapie af en besloot mijn persoonlijke én professionele leerroute in psychosynthese af te maken en vervolgens mijn eigen praktijk in de wereld te zetten. Afgelopen jaar ben ik me gaan scholen in de groepsdynamica en deelde met mijn cliënten mijn verlangen om met groepen te gaan werken. Ik had opnieuw een beeld de toekomst in geworpen.

Groepstherapeut

We staan op de drempel van het oude naar het nieuwe jaar. Ik heb de basistraining groepsdynamica en groepstherapie afgerond en ben een supervisie traject begonnen bij de psychosynthese groepstherapeut waar ik 6 jaar heb deelgenomen aan de psychosynthese groepstherapie. 5 cliënten uit mijn praktijk hebben zich de afgelopen maanden aangemeld om deel te nemen aan de psychosynthese groepstherapie. De intakegesprekken zijn geweest en de datum is gepland. 10 januari gaat de eerste groep van start. Ik ben mijn eigen beeld binnengegaan en een verlangen is werkelijkheid geworden. Dankbaar en blij wat de psychosynthese leerroute me persoonlijk en professioneel heeft gebracht. Het heeft me uitgenodigd om te leren vertrouwen én samen te werken met de kracht van de verbeelding en haar de ruimte te geven die nodig is om haar te voeden en uiteindelijk te gronden in het leven zelf.

Welke ervaring zou jij als een beeld over de drempel van het oude jaar het nieuwe jaar in willen werpen?