Psychosynthesis Center San Francisco
Gisteravond was ik samen met een aantal collega-studenten samen in een online training van het Psychosynthesis Center San Francisco. Sinds September vorig jaar zijn we samen onderweg en iedere deelnemer volgt zo vanuit een eigen verlangen en bedoeling deze leerweg in Psychosynthese. De een doet het voor zijn of haar professionele ontwikkeling en de ander doet het meer vanuit een behoefte aan persoonlijke groei en ontwikkeling. Een ontwikkeling die gevoed wordt door het gedachtegoed van Roberto Assagioli, de grondlegger van de psychosynthese.
Persoonlijke ontwikkeling en groei
Een diploma of certificaat als coach, counselor of therapeut heb ik niet meer nodig. Ik ben inmiddels bevoegd en bekwaam om mijn vak als begeleider op een professionele manier uit te oefenen. Maar het proces van persoonlijke ontwikkeling en groei stopt niet op het moment dat een opleiding of leerroute is afgerond. Het proces gaat door en het is ook bijzonder om te zien welke ontwikkeling ik als persoon en als begeleider in de afgelopen jaren heb doorgemaakt. En om dat persoonlijke en professionele proces te voeden en te onderhouden is het fijn als je je zo nu en dan opnieuw kunt verankeren zodat kennis niet blijft bij concepten maar zich kan manifesteren in ervaringen. En wat is het fijn om die ervaringen te kunnen delen met collega’s en medestudenten en zo samen onderweg te zijn.
Spiritualiteit of geloofssystemen als vluchtroute
Het is ruim twintig jaar geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met psychosynthese. Die eerste jaren van deze leerroute waren achteraf gezien een herhaling van wat ik eigenlijk altijd al had gedaan, namelijk vermijden om me werkelijk met het leven zelf te verbinden. De psychosynthese als transpersoonlijke leerweg was in de beginperiode naast het vinden van een nieuw ‘houvast’ een vluchtroute, een overlevingsstrategie om de spanningen van het dagelijks leven, de werkelijke ontmoeting met de ander te vermijden. Ik vluchtte in de spiritualiteit net zoals ik als kind, de neiging had om wanneer het niet veilig en vertrouwd voelde, weg te vluchten in de verbeelding of me angstvallig vast te houden aan het geloofssysteem waarin ik opgroeide. Ik ging mijn best doen en me aanpassen zodat ik het in ieder geval zou kunnen ‘verdienen’ om er bij te horen.
Uitreiken naar de ander zonder de angst om de verbinding met jezelf te verliezen
Het heeft nog jaren geduurd voordat ik stapje voor stapje het vertrouwen en de veiligheid weer kon voelen in mezelf en niet meer alleen afhankelijk was van de ander. Ik wil benadrukken dat dit niet betekent dat de ander minder belangrijk wordt op het moment dat het zelfvertrouwen toeneemt. De ander blijft belangrijk in het proces van persoonlijke ontwikkeling en groei. Wat er ontstaat wanneer je steeds meer in je kracht kan staan is, dat je steeds meer een beweging kan maken die kan uitreiken naar de ander zonder de angst de verbinding met mezelf te verliezen. Dat ging niet van de een op de andere dag, het gebeurde niet in een paar sessies met een therapeut. Er is behoorlijk wat lef (wat volgens ‘Loesje’ een meervoud van leven betekent) voor nodig om werkelijk in beweging te komen.
Een goed genoeg ‘tegenover‘
En…daar is veiligheid en vertrouwen voor nodig. Het gebeurde door het leven zelf toe te laten en mezelf toe te staan nieuwe ervaringen te maken in de ontmoeting met mezelf en de ontmoeting met de ander. Ik heb ervaren dat het leven zelf het beste medicijn is tegen ‘overleven’. En ik ben in de gelukkige omstandigheid geweest dat ik mensen, therapeuten of trainers ontmoette die me in dat proces konden en wilden ondersteunen. Die een tijdelijk ‘goed genoeg tegenover’ voor me konden zijn.
External Unifying Center
Ik durf te zeggen dat de meeste cliënten waar ik mee werk, hetzelfde proces doormaken. Het proces van zo ‘bezet’ raken van een klacht, symptoom, overleving of verslaving, dat de helende kracht van het leven zelf belemmerd en niet of nauwelijks meer ervaren kan worden. Het is dan belangrijk om een gezond en goed genoeg ‘tegenover’ te hebben die je kan spiegelen in de helende kracht van het leven zelf, de Liefde. Een vriend, vriendin, partner of therapeut kan zo’n goed genoeg ‘tegenover’ zijn. In psychosynthese kennen we daar het begrip ‘External Unifying Center’ voor. In de opleiding werd ook vaak gezegd dat we in onze praktijk de cliënten zouden aantrekken en tegenkomen die resoneren met onze eigen ervaringen en verwondingen.
Hoe manifesteert het transpersoonlijke zich in jouw leven?
Even terug naar de online bijeenkomst gisteravond met mijn psychosynthese reisgenoten. Didi Firman, trainer van deze leerroute, stelde ons de vraag: “Hoe manifesteert het transpersoonlijke zich in jouw leven en hoe wordt dit zichtbaar in het werken met je cliënten”? Daarvoor was ze de bijeenkomst begonnen met een begeleide visualisatie over de ontmoeting met de wijze op de berg. Een klassieke psychosynthese oefening om de transpersoonlijke dimensie in onszelf te ontmoeten en te ervaren.
Psychosynthese visualisatie
Tijdens deze oefening zag ik mezelf niet in een landschap met een berg maar ik was meteen in het landschap van mijn kindertijd. Ik zag mezelf de zeedijk beklimmen als kleuter. Eigenlijk niet zo gek want in mijn beleving was dat de enige ‘berg’ die ik ooit had gezien en beklommen.
De wijze als een symbool voor de transpersoonlijke dimensie in onszelf
Ik herinner me nog het weidse uitzicht na de (in mijn beleving toen) stijle klim naar de top van de dijk. Het weidse uitzicht over de kwelders (het land achter de dijk) en in de verte het water van de Waddenzee. In de visualisatie kreeg ik van de ‘wijze’, die zich niet presenteerde als persoon maar als een aanwezigheid, een klein bloempje. Ik kon niet direct op de naam komen maar het was een eenvoudig bloempje op een steeltje. Een bloempje met een geel hart en witte smalle bloemblaadjes die rond het hart van het bloempje zaten. Toen ik na de oefening weer met mijn aandacht in het hier en nu was aangekomen en het beeld weer liet wegebben in het onbewuste, zag ik voor me naast mijn computer een foto staan van mezelf als klein jongetje met een bosje van deze bloempjes in mijn hand die ik net ergens in het gras had geplukt onderweg naar mijn moeder of mijn oma.
Licht en schaduw
De foto staat al jaren op mijn werktafel. Ik heb deze foto al eens meegenomen naar een therapiesessie omdat ik een focus had op de schaduw die zo zichtbaar is op deze foto. De schaduw als een symbool van mijn innerlijke schaduwkanten, van dat wat niet zichtbaar of voelbaar kon/mocht zijn. Bijzonder om nu te merken dat een ander aspect van dezelfde foto in mijn bewustzijn wordt gebracht door deze oefening. Namelijk de lichtkant, de kant van mijn kinderlijke blijdschap en onschuld. En het is hoopvol om te weten dat schaduw alleen maar kan bestaan omdat er licht aanwezig is.
Madeliefjes
Opeens wist ik het weer. Het zijn Madeliefjes. Het was alsof ik door een kinderlijke blijdschap en verwondering werd verrast. Voor mij is dit een voorbeeld van de transpersoonlijke krachten waar ik me zo nu en dan even mee verbonden voel. Alsof het me even optilt boven het gewone, alledaagse en persoonlijke. Alsof er een boodschap direct bij me wordt afgeleverd, afzender onbekend maar wel op het goede adres. Het is een persoonlijke boodschap voor mij! Een kracht waarvan ik me steeds meer bewust wordt dat deze zich vanaf het moment dat we in dit leven aankomen ons zal aanraken en in vervoering brengen op een manier die aansluit bij wie we zijn en wat we nodig hebben. Aan ons bekend zal maken als we ons ervoor open stellen wat er nodig en wat helend is. Als kind sta je nog veel meer open voor het transpersoonlijke. Zodra we ouder worden verliezen we vaak een deel van deze natuurlijke afstemming met dat, wat ons verstand te boven gaat en wat groter is dan ons zelf. Ons brein en onze cognitie gaat het van onze verbeeldingskracht overnemen. De persoonlijkheid past zich aan en gaat voor velen in een overlevingsstand.
Madeliefje/Made of Love
Diezelfde kracht en verwondering wordt soms ook zichtbaar in het werken met mijn cliënten op de momenten waarin we elkaar echt kunnen ontmoeten zodat we voor elkaar zichtbaar worden in wie we werkelijk zijn. Madeliefje / Made of Love, gemaakt van Liefde. Wanneer we in staat zijn om onszelf te bevrijden van wat ons ‘bezet’ houdt, kan de helende kracht van wie en wat we werkelijk zijn, namelijk Liefde, onze verwondingen aan het leven zelf gaan helen. En daar hebben we de verbinding met de ander als en gezond en goed genoeg tegenover voor nodig.
Hoe manifesteert het transpersoonlijke zich in jouw leven?
Dr, Roberto Assagioli
“Ultimately…a psychosynthesis of humanity in which all the human potential – personal and transpersonal – could be forthcoming in new forms of enlightenment, love and beauty.”
