Wat maakt dat sommige mensen zo gehecht lijken aan haat en woede?

Toename van haat en geweld?
Ik maak me al langere tijd zorgen over de toename van haat en geweld in de samenleving. Of er werkelijk feitelijk sprake is van een toename weet ik natuurlijk niet. Ik ben geen onderzoeker en spreek me uit, enerzijds alleen op grond van wat ik tegenkom in het nieuws en anderzijds op grond van eigen ervaringen. Eigen ervaringen waarvan ik nog steeds de neiging heb om die enigszins te bagatelliseren en waarbij ik me realiseer dat ik nog steeds erg veel rekening houdt met wat anderen daar wel niet van zouden vinden. 
Dubbele loyaliteit
Een houding die trouwens eigen is aan kwetsbare slachtoffers van misbruik (ook emotioneel misbruik) en geweld. Een loyaliteit die voor een buitenstaander soms lastig is te bevatten. Enerzijds wil je loyaal zijn aan je eigen behoeften en je eigen verlangen en anderzijds wil je loyaal zijn aan de groep waar je bij wilt horen. Ergens bij horen is een belangrijke levensbehoefte van mensen.
Maar zo nu en dan gebeurt er iets waardoor ik wordt geraakt en soms niet goed kan voelen of dat iets persoonlijks is of dat het iets is wat gedeeld wordt in het collectief. Als slachtoffer maakt je dat natuurlijk niet uit maar soms kan het wel goed zijn om even uit te zoomen en te kijken of het naast een individuele ook een collectieve ervaringen is in de samenleving.
Nashville verklaring
Een paar maanden geleden was dat bijvoorbeeld de berichtgeving over de Nashville verklaring. Een document over het christelijk geloof, huwelijk en seksualiteit dat oorspronkelijk in 2017 in de Amerikaanse stad Nashville is opgesteld.
Het domineerde even heel kort het nieuws en ebde daarna weer weg.
Een paar weken geleden zag een ik een documentaire bij Zembla over seksueel misbruik bij de Jehova getuigen. Een organisatie met een eigen intern rechtssysteem. En kort daarvoor de indrukwekkende documentaire Neverland met het interview van misbruikslachtoffers
Haat prediker
En gisteren hoorde ik op het nieuws de geplande komst van Steven Anderson, een predikant uit Amerika die is uitgenodigd om hier in Nederland zijn overtuigingen te komen delen. Hij predikt: “De dood van homo’s is een zegen, de Holocaust heeft niet plaatsgevonden, aids is een straf van God en voorstanders van abortus zijn brute moordenaars.”
Ik vraag me dan af: Wie nodigt deze man uit? Wie deelt zijn overtuigingen?
Verbazing
In wat voor een samenleving leven we op dit moment dat deze overtuigingen een voedingsbodem vinden.
Waarom is het voor een grote groep mensen zo moeilijk of misschien wel niet mogelijk om stelling te nemen.
Toen ik tijdens de berichten over de zogenaamde Nashville verklaring een interview met Kees van der Staaij zag, heb ik me verbaasd hoe hij als volksvertegenwoordiger wegkomt met de standpunten en zijn houding die hij daarin aanneemt. Waarom durft bijna niemand daar tegenin te gaan. Het blijft allemaal heel erg netjes. 
Kerkelijke tucht
Gisteren zag ik een interview met de Katholieke priester Pierre Valkering die als priester uit zijn ambt is gezet door zijn ‘werkgever’ de Katholieke Kerk.
Ik had het met hem te doen. Ik voelde aan de ene kant bewondering voor zijn openheid en kwetsbaarheid en tegelijk meende ik zijn ‘tegenstrijdigheid’ op te merken. Hij maakt zich enerzijds vrij door te breken met de ‘stilte’ en door de schaamte te overwinnen en anderzijds wil hij trouw blijven aan de kerk die hem uit zijn ambt heeft gezet. Trouw blijven aan een systeem dat niet alleen hem als priester maar ook heel veel andere leden afschrijft.
Een loyaliteitsconflict wat zo herkenbaar is.
Eigen ervaring
Het is inmiddels ruim 25 jaar geleden dat ik zelf het besluit heb genomen om mijn lidmaatschap van de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt te verbreken. Niet omdat ik dat zo graag wilde. Het was de Kerk waar ik door mijn opvoeding en traditie mee ben opgegroeid en waar ik voor een groot deel mijn identiteit aan ontleende. Het was dé gemeenschap waar ik bij hoorde en ook bij wilde horen.
Maar mijn coming-out als homoseksuele man en mijn echtscheiding na een huwelijk van bijna 8 jaar zorgde voor een jarenlange tuchtprocedure in een kerk met eveneens een eigen ‘rechtssysteem’. Een systeem met regels waarin is vastgelegd waar je als lid van de gemeenschap aan zou moeten voldoen. Ik voelde me ook afgeschreven. Ik mocht er ook niet meer bij horen. 
Schuldbelijdenis
Toen ik een aantal jaren geleden regelmatig contact had met een predikant uit een van de Protestantse kerken in Amsterdam nodigde ze me uit om de situatie eens om te draaien.
Ze vroeg me: Wim, hoe zou het zijn om de kerk die je indertijd heeft verstoten  te vragen om schuldbelijdenis te doen?
Het bracht me in verwarring. Aan de ene kant merkte ik hoe goed het me deed dat er eindelijk iemand was die mijn pijn, mijn verdriet en boosheid zag en kon accepteren. Die me serieus nam in mijn worsteling en strijd die ik toen heb gevoerd. Een worsteling en een strijd die zijn sporen in mijn persoonlijke ontwikkeling hebben achtergelaten. Anderzijds voelde ik de loyaliteit naar de mensen uit de kerk. De mensen die het waarschijnlijk nooit zo hebben bedoeld. Mensen die ik nog steeds een hand boven het hoofd houdt omdat het lang geleden is en misschien viel het allemaal wel mee. “Ze konden toch niet anders?” Of toch wel?
We zijn inmiddels vele jaren verder. En ik heb me door therapie, opleiding, persoonlijke groei en ontwikkeling geleerd om me te verhouden met mijn eigen geschiedenis.
Eigen kracht hervinden
Desondanks vindt ik het nog steeds lastig en een uitdaging om stelling te nemen en te durven staan voor wie ik ben en wat ik wil. Niet alleen voor mezelf maar zelfs in mijn werk voel ik een lichte weerstand bij het inzetten van de eigen kracht. Het is misschien ook niet zo vreemd dat ik in de praktijk veel mensen krijg die juist hier graag ondersteuningbijl willen hebben. ‘Je trekt nu eenmaal de mensen naar je toe die resoneren met je eigen worsteling.’
En misschien zijn de zorgen die ik me maak over de samenleving een projectie van mijn eigen moeite om stelling te nemen. En nodigt het nieuws wat op me af komt me uit om te onderzoeken hoe ik me verhoudt met de haat en de woede in mezelf.
Als dat zo is, dan neem ik mijn verantwoordelijkheid en neem stelling in wat voor mij belangrijk is. “Verander de wereld en begin bij jezelf”
En ik hoop en wens dat er naast de mensen die anderen wegzetten en afschrijven een steeds groter wordende groep mensen zal komen die niet meer de wens heeft om uit te sluiten maar om in te sluiten. 
Om eigen haat en woede te transformeren naar opbouwende levenskracht. 

Vind jij het ook lastig om jezelf met alles wat er in je leeft onder ogen te komen en stelling te nemen.
Wil jij je boosheid, je woede of je haat onderzoeken en transformeren naar opbouwende levensenergie?
Brengt het nieuws of ervaringen van anderen je ook bij je eigen ervaringen? En wil je ook de route ontdekken van overleven naar voluit leven?

Wees dan welkom in de praktijk voor psychosynthese Amsterdam en maak vrijblijvend en kosteloos een afspraak via het formulier op de website.
http://www.psychosynthese.amsterdam/contact

PS
Wil je kennismaken met het systemisch werken in Familie Opstellingen en onderzoeken welke plek jij inneemt in jouw familiesysteem?
Maak dan gebruik van de mogelijkheid om deel nemen aan de dagworkshop Familie Opstellingen die de praktijk organiseert op zaterdag 1 Juni 2019 onder begeleiding van Opsteller en Psychosynthese therapeut Carla Auer
Je kunt je op de website hiervoor aanmelden.
http://www.psychosynthese.amsterdam/workshop-familie-opstellingen